พี่สาว

เมื่อวันก่อน แม่มาบอกว่าให้เขียน e-mail ถึงพี่สาว

นั่งเขียนอยู่นานมาก ..

"ไม่รู้จะเขียนอะไรดี"

…

พี่สาวไปเรียนที่อเมริกาได้เกือบปีหรือปีกว่า (จำไม่ได้อีกเหมือนกัน)

ใครถามเรื่องเค้า.. เราก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน

พี่น้องกันไงไม่รู้นะ

…

เล่าไงดีล่ะ?

พี่สาวเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อย แต่เวลาอยู่กับคนที่เค้าอยากจะคุยด้วย ก็จะสนุกสนาน คุยเก่ง

แต่กับเรา..

ทำหน้าเฉยๆ ไม่อยากคุย  ถามคำตอบคำ หรือถามกลับว่า ทำไมหรอ?

ช่วง ม.ต้น เราอยู่วัฒนาฯ อยู่โรงเรียนประจำ

ก็เลยห่างๆกับเค้าไป

พอช่วง ม.ปลาย อยู่โยธินฯ เลยกลับมาอยู่บ้าน

เป็นช่วงที่เศร้าที่สุดในชีวิต และเศร้ายาวนานที่สุด

กลับมาเห็นพี่สาว เล่นและสนิทกับทุกคนในบ้าน ยกเว้นเรา

แม้กระทั่งพี่เลี้ยง เค้ายังเล่นกัน นอนด้วยกัน คุยกันเหมือนไม่มีเราอยู่ในโลกนี้ เหมือนมีเค้าอยู่สองคน สนุกกันอยู่ในโลกของเค้า รู้ใจกัน

เหมือนเป็นเศษ เหมือนเป็นส่วนเกิน เหมือนเป็นคนนอกครอบครัว..

มันน่าน้อยใจขนาดไหน..

เหมือนไม่มีใครรัก ไม่มีคนรักเราซักคน

ใครคนนึงที่epเคยบอกว่า

"เธออย่าหัวเราะเลย ตาเธอไม่ได้หัวเราะไปด้วยเลย ตาเธอเศร้ามาก"

เคยรู้สึกว่าอกหัก แต่เลิกรักเค้าไม่ได้ ไหมล่ะ?

ช่วงนั้นพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็น้ำตาไหล ทุกที

เป็นช่วงที่ต้องการใครมาร้กมาก.. มากพอจะทำให้ทำอะไรผิดพลาดไปหลายอย่าง

ในสายตาเรา โลกทั้งโลกก็มีแต่สีชมพู จนลืมอะไรหลายๆอย่าง.. ลืมเพื่อนหลายๆคน 

เสียใจ และ อยาก ขอโทษ ใครหลายคน  โดยเฉพาะเพื่อนที่เรามองข้ามเค้าไป

ขอโทษนะ

คำขอโทษจากคนปากหนักหนึ่งคน

และก็ขอบคุณ ที่เป็นเพื่อนกันมา

ตอนนี้ไม่รู้เพื่อนคนนั้นจะคิดไงกับเรา แต่เรายังคิดกับเค้าเป็นเพื่อนเสมอ

อยากบอกเค้าเหมือนกันว่า ตอนนี้เราเก่งแล้วนะ เข้มแข็งแล้วนะ ไม่ร้องไห้แล้ว

แค่ปริ่มๆขอบตา

แล้วก็คงต้องขอบคุณใครอีกคนที่พูดให้เราคิดได้

ยังไม่ลืม.. จากตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีแฟน (หาไม่ได้ 55)

จะไม่ใจอ่อนแล้ว.. ถ้าจะรักใครซะคน จะรักเค้าจริงๆ ไม่ใช่เพราะเราต้องการความรัก ไม่ใช่เพราะสงสารหรือใจอ่อน

จะพยายามแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิดไปนะ.. ไงก็ขอโทษสำหรับทุกสิ่งด้วยแล้วกัน